Filmy marihuana, coming out

Stany Zjednoczone, rok 1973. Piętnastoletni William Miller jest wielkim fanem rocka i marzy, by zostać dziennikarzem muzycznym. Nie posiada się ze szczęścia, gdy wydawca prestiżowego magazynu "Rolling Stone" zleca mu napisanie reportażu z trasy koncertowej grupy Stillwater. Mimo sprzeciwu matki William postanawia wyruszyć w drogę, a niezwykła wyprawa staje się dla niego prawdziwą szkołą życia.

Ned (Paul Rudd) to nieogarnięty, młody mężczyzna, który wychodzi z więzienia po tym, jak naiwnie sprzedał narkotyki policjantowi. Nie chcąc mieszkać z matką, włóczy się między swoim trzema siostrami, utrudniając im życie towarzyskie i mieszając się do ich prywatnych spraw.

Scenarzysta i reżyser Don Ross (Wojna płci) zrealizował komedię, analizując nieprzewidywalność miłości, w której głęboko pogrzebane tajemnice, stracone możliwości i zmarnowane drugie szanse dowodzą, że ostatnią rzeczą, jakiej możesz się spodziewać są szczęśliwe zakończenia.

Wyreżyserowana i napisana przez dwudziestoletniego wówczas Asha Christiana komedia o niedopasowanych nastolatkach. Rodney Miller (w tej roli Christian) jest uczniem małomiasteczkowego liceum gdzieś w Teksasie. Chłopak wkrótce skończy szkołę i marzy o wielkiej karierze na Broadwayu. Na przeszkodzie stoją mu brak popularności, własna tożsamość seksualna i poczucie, że nikt tak naprawdę go nie rozumie. Wraz z pomocą swojej najlepszej przyjaciółki, otyłej Sabriny (znana z bijącego rekordy popularności serialu Glee Ashley Fink), jej kubańskiego chłopaka Rudy’ego oraz nauczyciela angielskiego, który prowadzi warsztaty teatralne (reżyser głośnego Tarnation, Jonathan Caouette), Rodney odnajdzie, polubi i oswoi swoją wewnętrzną, tytułową „grubą dziewczynę”, która drzemie w każdym z nas.

Gertrude Stein należy do tych pisarek, których się nie czyta, natomiast często cytuje. To ona jest autorką tajemniczego zdania "Róża jest różą, jest różą, jest różą". Stworzyła nowy, protokubistyczny styl w literaturze. Zerwała z interpunkcją jeszcze przed Joycem, dadaizmem i surrealizmem, a słów używała dla ich dźwięku i skojarzeń. Prowadziła w Paryżu salon, przez który przewinęła się cała ówczesna śmietanka artystyczna. Jej znajomymi byli: Picasso, Cézanne, Matisse, Pound i Hemingway. Jako jedna z pierwszych zrobiła coming out, publicznie pokazując się ze swoją partnerką Alice B. Toklas. Philippe Mora bezpardonowo i radykalnie rozprawia się z czcigodną ikoną modernizmu. Wciela się w postać detektywa badającego poszlaki, wskazujące na to, że Gertruda Stein wcale nie umarła w 1946 roku. Wzorem innych popkulturowych celebrytów prowadziła ukryte „życie po życiu”, o czym świadczy materiał filmowy nakręcony przez Hitchcocka, Dalego, Duchampa, Godarda, Warhola i innych prominentnych artystów dwudziestego wieku. Pełen aluzji i absurdalnego humoru rodem z Monty Pythona fałszywy dokument Mory jest purnonsensowym majstersztykiem.