Filmy choreografia, śpiewanie

Nowa uczennica Cady Heron zostaje powitana na szczycie społecznego łańcucha pokarmowego przez elitarną grupę popularnych dziewcząt zwanych "The Plastics", rządzonych przez przebiegłą Reginę George i jej sługusy Gretchen i Karen. Jednak gdy Cady popełnia poważny błąd i zakochuje się w byłym chłopaku Reginy, Aaronie Samuelsie, staje się ofiarą na celowniku Reginy. Cady, z pomocą swoich wyrzutków, przyjaciół Janis i Damiana, postanawia pokonać największego drapieżnika grupy, musi nauczyć się, jak pozostać wierną sobie, przemierzając najbardziej zaciekłą dżunglę ze wszystkich: szkołę średnią.

Stop Making Sense dokumentuje tournee zespołu Talking Heads z 1984 roku. Jonathan Demme i operator Jordan Cronenweth wiernie zarejestrowali show wymyślony przez Davida Byrne'a multimedialny spektakl, w którym każda piosenka to obraz odzwierciedlający fragment osobowości Byrne’a.

Reżyser przedstawień taneczno-teatralnych Rahul (Shahrukh Khan) planuje nowy projekt. Niestety, kiedy jego główna tancerka Nisha (Karisma Kapoor) skręca kostkę, całe przedsięwzięcie staje pod znakiem zapytania. W poszukiwaniu odpowiedniej kandydatki do głównej roli nasz bohater spotyka piękną i utalentowaną Pooję (Madhuri Dixit). Mężczyzna jest nią zauroczony, a jego zachwyt przeradza się w poważniejsze uczucie. Pooja jednak jest już zaręczona ze swoim wieloletnim przyjacielem Ajay'em (Akshay Kumar). Czy kobieta podąży za głosem swego serca czy rozumu?

Warto było czekać pięć lat na kolejny film Carli Simón, twórczyni pamiętnego Lata 1993. W nagrodzonym Złotym Niedźwiedziem na Berlinale Alcarràs katalońskiej reżyserce udało się ocalić wszystko to, co decydowało o sile jej debiutu. Opowieść o blaskach i cieniach codziennego życia rolników z tytułowej wioski ma w sobie znaną z Lata… autobiograficzną szczerość, ciepło i dyskretne poczucie humoru. W obu filmach umieszczenie w centrum dziecięcych bohaterów pozwoliło także na nadanie waloru niezwykłości błahym, pozornie nieefektownym wydarzeniom. Na tym jednak podobieństwa się kończą, gdyż kameralne Alcarràs zostaje nieoczekiwanie wzbogacone o – niemal nieobecny w debiucie Simón – wydźwięk polityczny. Podobnie jak w klasycznym Drzewie na saboty Olmiego, spokój prowincjonalnego świata zostaje w filmie Katalonki bezpowrotnie zburzony przez wtargnięcie nowoczesności i postępu. W obliczu tych wydarzeń bohaterowie muszą na naszych oczach dokonać brzemiennego w skutkach wyboru pomiędzy pragmatyzmem a idealizmem.