Filmy starsza pani

Barbara i Zdzisław są małżeństwem z 45-letnim stażem. Osiem lat temu Zdzisław zostawił Barbarę i zamieszkał z kochanką. Niedawno zdecydował się wrócić do żony. Barbara przyjęła go z powrotem. Powrót do wspólnego życia w jednym mieszkaniu okazuje się jednak dla małżeństwa trudny. Zdzisław proponuje zorganizowanie jubileuszu ich związku.

Intymny portret Basi – energicznej osiemdziesięciolatki. Bohaterkę filmu obserwujemy w roli babci, matki, siostry i aktorki. W prostych scenach z jej codziennego życia humor przeplata się z nostalgią, gdy poruszane są najważniejsze życiowe kwestie: miłości, starzenia się i śmierci.

Tomek potrzebuje pieniędzy. Oszukuje starszą kobietę metodą „na wnuczka”. Kiedy wydaje się, że wszystko idzie zgodnie z planem, kobieta nagle demaskuje oszusta i zamyka go w mieszkaniu. Staruszka proponuje mu układ. Tomek dostanie pieniądze, ale musi udawać jej wnuczka przed pracownikiem socjalnym, który przyjdzie sprawdzić, czy niedołężna kobieta ma opiekę rodziny. Jeśli zobaczy, że nie ma – kobiecie grozi przeniesienie do domu pomocy społecznej.

Prywatny detektyw w Chile zatrudnia do pracy jako kreta w domu spokojnej starości, w którym jego klient podejrzewa, że opiekunowie znęcają się nad osobami starszymi. Jeśli weźmiemy pod uwagę wiele milionów ludzi na całym świecie, którzy obecnie mieszkają w instytucjach podobnych do tej, którą można zobaczyć w filmie, i dodatkowe dziesiątki, jeśli nie setki, milionów ludzi, którzy również mają członka rodziny pod opieką w jednym z takich udogodnień, czy nie jest to tylko odrobinę dziwne, że jest to prawdopodobnie przykładowy, taki zakład. Większość z tych instytucji to całkiem przyzwoite miejsca. Osoby starsze, zinstytucjonalizowane tam, są przeważnie towarzyskie i mają wiele do zaoferowania światu i innym, którzy tam mieszkają! Kochają i tęsknią za swoimi rodzinami i krewnymi, i mówią o nich prawie cały czas.

Śmierć starszej kobiety z mołdawskiej wsi staje się okazją do rozważań o życiu, stracie i tęsknocie dla ludzi gromadzących się, by pożegnać zmarłą.

Filmowa biografia Anny Jachimiuk, 85-letniej chłopki. Kamera rejestruje opowieści bohaterki, która wspomina dawne czasy, kiedy pracowała przy wykopkach ziemniaków. Przypomina sobie, jak to chłopcy chodzili do niej w konkury. Później wychowała ośmioro dzieci. Teraz razem z koleżankami staruszkami spotykają się na wspólnym śpiewaniu dawnych pieśni ludowych.

Tytułowy Urząd to urząd Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przed małym okienkiem tłoczą się starsi ludzie, próbujący załatwić swoje sprawy rentowe bądź emerytalne. Bezduszna urzędniczka odsyła staruszkę, żeby przyniosła zaświadczenie, które anuluje poprzednie. Z kolei inny petent ma złą pieczątkę – powinna być okrągła itd. Wszyscy w kolejce cierpliwie czekają i mimowolnie wysłuchują czasami bardzo osobistych spraw.