Inicjatywa Kawulskiego sprowadza się raczej do formalnych ubarwień jego dzieła. Warstwa merytoryczna nie została w szczególny sposób naznaczona piętnem reżysera 5

Polska kinematografia postawiła sobie ostatnimi czasy powtarzalne zadania. Powstają niniejszym kolejno rozliczne filmy, które mają ambicje wdać się w polemikę z oryginałami nakręconymi z całkiem dobrym ongiś skutkiem. To niby nie novum. Wszak w ubiegłym wieku dokonywano podobnych zabiegów i na nowo drążono podjęte przedtem tematy. Wówczas powstawały często filmy lepsze od wcześniejszych, żywsze pod względem formalnym, lżejsze w trawieniu, pełniejsze jakościowo. Obecna fala polegająca na ambicjonalnym zwarciu twórców młodszego pokolenia chcących zmierzyć się z dziełami przeszłymi, a przynajmniej skonfrontować z ich twórcami, wypada dla dzisiejszych śmiałków rozmaicie. Chłopi, Znachor niedawno zaliczyli swoje godne odnotowania nowe wersje. W kolejce czekają Sami swoi. Obecnie przez ekrany przetoczy się Akademia pana Kleksa, także multiplikowana po czterech dekadach.

Adasia (jak u Jana Brzechwy) zastąpiła Ada. Dziewczynka wklepuje nawigację w hulajnodze, która wiedzie bohaterkę po nowojorskiej ulicy. Docelowo przeznaczeniem dziewczynki będzie obecność w sławnej akademii, skąd płynie w świat renoma Ambrożego Kleksa. Do słynnej Alma Mater zbiegną się także uczniowie z Brazylii, Ukrainy, Japonii. „Całe życie z wariatami” – utyskuje małoletnia Ada, choć przecież sama licznych doświadczeń jeszcze nie zdołała uzbierać. „W bajkach jest odpowiedź na wszystko” – usłyszy już wstąpiwszy do uczelni. Tu wykuwa się wyobraźnię. „Dzieciństwo tracimy w wyniku przykrych wydarzeń” – zapewnia pan Kleks podczas inaugurującego wykładu. Ada straciła tatę, który miał wiele wspólnego z działalnością szkoły. Ta obecnie zostaje zaatakowana przez wilkusy. Zwierzokształtne stwory mszczą się za śmierć jednego z nich. Mateusz, będący symbolem akademii ongiś zastrzelił jakiegoś wilkusa. Odtąd zamieniony w ptaka uznany zostaje za wroga watahy.

Oparta o utwór Jana Brzechwy druga ekranizacja „Akademii pana Kleksa” daleko odbiega od pierwowzoru literackiego. Film Macieja Kawulskiego to raczej artystyczna dygresja, w której zgadzają się fundamentalne założenia autora książki. Cała reszta jest dowolnym pasażem wizualnych skojarzeń, jakie łączą to, co u Brzechwy kluczowe, rozpięte nad chaotycznym nurtem reżyserskich bajań. Co znamienne jednak inicjatywa Kawulskiego sprowadza się raczej do formalnych ubarwień jego dzieła. Warstwa merytoryczna nie została w szczególny sposób naznaczona piętnem reżysera. Całościowa jej wymowa, gdy obrać ją z ozdobnej strony wizyjnej, nie zgrzeszy lotnym przesłaniem, a wręcz banalizuje jego finalny przekaz. Do skromnych atutów filmu można wliczyć piosenki, którymi ze szkodą dla całości oszczędnie epatują realizatorzy, oraz obiecującą rolę młodocianego Daniela Walaska w roli księcia Vincenta.

„Co to jest empatia?” – dopytuje Ada. Przygody dziewczynki to właśnie opowieść o poszukiwaniu tego szlachetnego uczucia. „Nikt nie rodzi się zły, tylko okoliczności czynią go takim” – naiwnie dywaguje Ada. Reżyser jednak nie pomógł zanadto swoim aktorom wniknąć we własne wariacje nad dziełem Jana Brzechwy. Bohaterowie wprawdzie lawirują pomiędzy światami bajek, gdzie natkną się i na Dziewczynkę z zapałkami, i na Kopciuszka. Na dłużą metę niewiele z tego wynika. „Mateusz popuścił kleksa!” – krzyczy rozbawiona dziewczynka śledząca niespodziewany eksces ptaka. Trudno się oprzeć ogólnemu wrażeniu, iż autorstwo tego wątpliwego estetycznie incydentu można przypisać jednak zupełnie komu innemu.

Dziękujemy za seans sieci Cinema City