„20 000 gatunków pszczół” to nieskomplikowany film o sprawach wciąż zagmatwanych, których część ludzkości nie chce przyjąć do wiadomości 7
„Znajomy zapach domu i wszystkiego.” - wzdycha Ane, która przyjechała na prowincję wraz z synem Aitorem i dwójką jego rodzeństwa. Gościć ich będzie ciotka Lourdes. Ane szykuje się do podjęcia pracy w konserwatorium. Na wsi pozostał warsztat nieżyjącego ojca kobiety. Tam Ane będzie mogła szlifować swój kunszt rzeźbiarski. Dłubanina w wosku pochłonie ją bez reszty. Jednak pewna kwestia zmąci tok przygotowań zawodowych. Aitor zacznie zachowywać się dwuznacznie jak na ośmioletniego chłopca. Część paznokci pomalował sobie na kolor niebieski, przywdziewa sukienki, maluje usta. „Chcę być jak tata.” - zapewnia mamę, przytulając się do niej. Ale w Aitorze zachodzi wyraźna metamorfoza. Chętniej przebywa w towarzystwie dziewczynek, choć nadal sika na stojąco. Wkrótce i ten nawyk zmieni.
„Bóg stworzył nas perfekcyjnymi.” - komentuje dywagacje Aitora ciotka. Kobiecie imponuje, że chłopiec sprawia wrażenie dociekliwego. „Co to jest wiara? Co to jest chrzest?” - Aitor bombarduje Lourdes przenikliwymi pytaniami. Ciotka będzie dobrą ich adresatką. Lourdes to osoba wierząca, udzielająca się w pracach miejscowego kościoła. Ane jest przeciwna pouczaniu dziecka przez lekko zdewociałą ciotkę. „Postaw mu granice.” - naciska Lourdes na matkę Aitora, widząc w jego zachowaniu coś nienaturalnego. Ciotka zajmuje się hodowlą pszczół. Według niej jest ich na świecie 20 000 gatunków. Lourdes sama sobie przeczy. Gdyby Bóg zechciał, stworzyłby jeden perfekcyjny wzorzec. A jednak Stwórca odstąpił od takiego planu. Ciotka, która z początku krzywo patrzy na zmagania Aitora z własną tożsamością, powoli musi uznać jej prawa.
„20 000 gatunków pszczół” to nieskomplikowany film o sprawach wciąż zagmatwanych, których część ludzkości nie chce przyjąć do wiadomości. Estibaliz Urresola Solaguren, reżyserka tej opowieści, nie musiała się zbytnio wysilić, by dać świadectwo przekonujące i wyzbyte ideologicznej poprawności. Aby tak się stało postarała się zaskakująco wiarygodna w roli Aitora (vel Lucii / Coco) dziesięcioletnia zaledwie Sofia Otero. Film Estibaliz Urresoli Solaguren nie opiera swojej siły jednak tylko na rachitycznych barkach młodziutkiej gwiazdki, która kiedyś być może pójdzie tropem choćby Natalie Portman. „20 000 gatunków pszczół” czerpie swój urok głównie z niedopowiedzeń, jakie zastąpią przekaz nachalny i niepodlegający polemiki. Jak na materię z założenia kontrowersyjną to całkiem nieoczywista wartość.
„Jak mam cię nazywać? - pyta swoje dziecko Ane. „Nijak.” - pada stanowcza odpowiedź. Do rozmowy wtrąca się ciotka. „To co nie ma imienia, nie istnieje.” - kwituje usłyszaną wymianę zdań. Aitor wybrał sobie aż trzy imiona, z żadnym nie identyfikując się w stu procentach. Ane tymczasem odkrywa w pracowni ojca zdjęcia, jakie ten ongiś robił roznegliżowanym nastolatkom. Fotografie służyły później mężczyźnie prawdopodobnie jako materiał poglądowy, wzór na bazie którego tata lepił swoje rzeźby. Odkrycie niniejsze wzbudzi odruch konsternacji Lourdes. Ane nie znajdzie w tym wydarzeniu nic niestosownego. „Dlaczego ty wiesz, kim jesteś, a ja nie?” - żali się matce Aitor. Na to pytanie nie padnie żadna przesądzająca odpowiedź. Gdyby ktoś śladem dziadka Aitora zrobił mu nagie zdjęcie, odwzorowałoby ono stan pozornie realny. Z prawdą świadomości dziecka nie musiałoby mieć wiele wspólnego.
Dziękujemy za seans sieci Cinema City
